Shigjeta e drites ”-Liman Zogaj"

NË MËRGIM

Një buqetë lule dielli kërkova

Vajza me buzëqeshje më tha

Vyshken shpejt

Merri këto ferra të freskëta.

Kur e kërkova një bukë

Gruaja që e shikonte

Akuariumin e peshqve më tha:

Mbaj dietë

Se të prishet bukuria

Kur kërkova ujë

Djaloshi me flokë teh thike më tha:

Shko nën strehë e mblidh shiun

Nën urnën e dhimbjes

Vdekja gërryen pahetueshëm

Biografinë tënde

Më thotë gjithmonë

Dikush këtu në mërgim

DURRËSI

Te shkëmbi i Kavajës

E vura kokën mbi gur

Më ranë dy lot

Shkëmbi ma dha

Ngrohtësinë e Nënës

Mëmë e bir

Skalitëm hartën e mëmëdheut

Duke ecur

Në evolucionin e përflakur .

Pushova

Nën pishat e blerta

Kur ecja nëpër rërë

Mbeteshin gjurmë të reja

PRITJA NËPËR FURTUNË

Furtuna shkulte edhe lisa

E unë të prisja

Duke m’u rrokullisur lotët

Në pentagramin e rrudhave.

Nuk me duhet kamertoni

Ta akordoj vajin e mallit

Më mirë të isha Rozafa

Krua që nuk shter

Më mirë guri të isha.

Më mirë të ishe zog a dallëndyshe

Që kur të vije nga shtegtimi

Kishe pushuar e prehur

Në supet e mija prej guri.

SYRI PA DRITË

E paskam shkelë

Çerepin ku nëna gatuante bukë

Dhe nuk paskam thënë falem o Zot

U mbështeta në gurin futë të oxhakut

Dhe bërtita deri në kupë të qiellit

Mësoje anamnezën e sëmurjes time:

Jam verbuar mbrëmë

Nënë, moj!.

MOLLA E KUQE

Mollës së kuqe

Ia prenë pesë degë

Dallëndyshet thurin foletë më lartë

I ngrohin puplat nën diell

Zogjtë këndojnë simfoninë e fundit

Kur i bien gjethet mollës së kuqe

Më zë dhimbja

Për blerimin e vyshkur.

Një nga një i ruaj në shportë

Dhe tërë dimrin

Lutemi bashkë

Për pranverat e reja.

MOS MA OPERONI PLAGËN

Kirurgu merr skalperin

Ma bën me kokë

Që t’i mbyll sytë e dritës.

Pasi heshta pak

Buzëqesha nëpër krismë dhëmbësh

Opiumin e lashë varë

Në kapilarin prej gome

Mos ma operoni plagën

Pëshpërita ngadalë

Kur hyra në atelienë time

Në sytë e Mona Lizës pashë lot

Kirurgun e paska zen opiumi

S`ka lojë me trupin me plagë

Kështu jetova që një shekull

TRI KOHË

Koha e parë:

Te molla e egër

Nëna korrte grurë

Dhe lutej t’u bie epidemia langonjve

Të mos na e grabisin bukën e re.

Koha e dytë:

Dasmat ktheheshin në vdekje

Këmishët në flamuj gjaku

Liria s’shihej nga terri.

Të burgosurve ua hapnin qelitë

Ata nuk dilnin

Sepse nuk shihej drita

Koha e tretë:

Bishat e Karpateve me dhëmbë ujku

Me bishta ndër këmbë u kthyen

Dhe fituan trashtë e surles

Ende po lehin të uritur

UDHËTIMI NËPËR NATË

Në një udhëtim nëpër natë

Pashë e çka nuk pashë

Te liqeni i vogël

Dëgjoja krrokatje zhabash

Në baltën e terur në breg

Gjarpinjtë pritnin viktimën

Të rrahet e rrapeve

Kuja e dhelprave thyente heshtjen

Para e pranë shpellave

Pupla zogjsh e flatra të dallëndysheve.

Nëpër livadhet e thata

Disa kuaj pa fre

Lodronin me patkonj prej hekuri

Dhe m’i thyenin lulet e para.

Kulla ime

Me oxhakun deri te retë

Dëshmon qëndresën dhe rri

Pranë diellit për dritë.

E DI SE JAM VONUAR

Eja me kohë biri im

Më thoshte nëna

E unë

E nisja lojën me flutura

Dhe s’e mbaja fjalën.

Kurrë mos ec nëpër natë

Territ nuk i zihet besë

Më thoshte

E di

Nënë e di

U vonova

Sepse i shkrova pak vargje

Për ty dhe për dritën

I thosha asaj

Sa herë vonohesha