Nga Lulzim Logu

Gjumi i nënës

Sytë i janë mbyllur, merr frymë ngadalë
Por nuk mashtrohem, nëna kurrë nuk fle.

Edhe ashtu, nënat janë zgjuar
Që të flenë fëmijët mbi dhe’…

Gështenjat.

Pikin gështenjat
Në shtjellën e erës.

Shiu ta lag dritaren
Ta zë shikimin.

S’ke ku ti krehësh flokët
Ku ti shohësh sytë.

Vetëm zjarri të ndihmon
Të më kujtosh.

Si zjarri, kur jam me ty
S’di për fikje.

A mendon ndonjëherë
A mendon për hirin?!

Pikin gështenjat
Në shtjellën e erës.

Në zjarrin prushshumë
Piqen të tjerat.

Një e nga një në gji
Aty pranë zemrës.

Gështenja të ngrohta
Në u ftohshin fjalët…

Dredhëzat.

Dredhëzat tani nuk i dua më
Megjithëse pikojnë lëng të kuq
Megjithëse më kujtojnë
Buzët e tua.

Veç unë e di ç’kam hequr
Për ti harruar…

Stinë.

Dimri me shiun e ftohtë
Shiu i ftohtë, ti që qan.

Vera me diellin e egër
Dielli i egër, ti që qesh.

Vjeshta me gjethen e zbehtë
Gjethja e zbehtë, ti që ikën.

Pranvera me lumin e etur
Lumi i etur , ti që vjen.

Njeriu.

Njeriu qëkur ëndërron lumturinë e madhe
Njeriu sot vdes për një orë liri
Njeriu, të vetën pronë, mund ta bëjë hënën
Njeriu, zvarriset i mjerë , në uri.

Njeriu, vuan, për të bukurën dhe shpresën
Korret nga sida dhe vdes me drogë
Njeriu, për atdhe mund ta bëjë dhe marsin
Njeriu kryqëzohet si lypsar në botë.

Njeriu, sot matet me kohën, ta mundë atë
Njeriu, diku në glob, rrethohet me tel si kafshë
Beson pafund, shan pafund zotin
Dhe se ndan dot ferrin me parajsë.

Njeriu, qëkur, ëndërron lumturinë e madhe
Njeriu, sot vdes, për një orë liri
Njeriu, pareshtur thyen mite, piedestale
Dhe kurrë s’gjen qetësi.

Ah, njeri!

Kur të kthehesh.

Kur të kthehesh, do të jetë vonë
Zëri më është mekur
Dhëmbët më kanë rënë
Si ujk i vetmuar flë gurëve të bjeshkës
Dhe vdekja rri mbi mua si hënë…

1999.

Ajo.

Ajo shkoi, siç shkojnë gjërat që vijnë rrallë
Kur plaket njeriu, vdes dhe për një puthje

Ajo shkoi, ditët vazhdojnë komplekse
Pjesë e zotit të pakënaqur që përsos
Në marrinë që quhet lindjevdekje
Ajo shkoi…

Ajo shkoi, befas u bë e domosdoshme
Rri në mua, ekuilibër i shpirtit të vrarë
Dhe çuditërisht jeta s’ndihet boshe
Ajo shkoi…

Ajo shkoi dhe kujtohem se duhet vazhduar
Se duhet të ndihem prapë i gjallë
Por përbuz të qënit e harruar
Ajo shkoi…

1999.

Shtëpishkreta.

Vetëm një mace, rron me thërrime
Shtëpishkreta, vdes, ngadalë, në vetmi
Dikur vilë e bukur, si prej ëndrre
Tani po humb në hiç dhe në shi.

Shtëpishkreta ikën pakuptuar
Si të gjitha vdekjet tona
Sa shumë më dhimbsen lastarët e thyer
Dhe dashuritë, shndrruar në jehona…

Bytyç, 1998.

Pa titull.

Mi bënte shuk letrat
Puthjet mi përbuzte
Flokët s’mi pëlqente
Vetëm sytë.

E dija, duhej ikur
S’bëja për pasqyrë…

Ditët e mia.

Ditët e mia të pafajshme
Varen në kremastar kujtimesh
Të vjetra, të idhta, qajnë pa zë
Qajnë duke buzëqeshur.

Ditët e mia krenare, sa s’thuhet
Rreziten në diellin, që akoma s’ka lindur
Duke besuar se bëhen më të mira
Me gjaklindje veshur.

Ditët e mia të vërteta, si fryma ime
Idealiste si ëndrrat që shohin, tragjike si ëndrrat që si panë
Vdesin ngapak në pritjen e përjetshme
Për të qënë më të mëdha.

Ditët e mia, fëmijë kopshti zënë për dore
Pa edukatore në trafikun e sotëm të jetës
Shtrëngohen rreth vetes ti ikin vdekjes
Që si bushtër u leh tek ecin.

Ditë e mia, ikin shpejt pa kuptuar
Stinë që meritueshëm, mendoj se janë jetuar
Duke larë borxhet e vjetra dhe të reja
Pa mëkate njerëzore ngarkuar.

Ditët e mia, shkojnë thjeshtë nga jeta
Pa epitaf dhe gur te koka të rëndë
Siç shuhen yjet netve të vona të verës
Mbi ëndrra të brishta, kur ranë.

Ditë e mia, i kam dashur shumë
Ditët e mia, sa fort ju dua
Mbi supet tuaja, më zë gjumi
Në gjirin tuaj , duke pushuar.

Lamtumirë, ditët e mia që shkuat
Mirësevini, ditë të tjera
Qoftë lëvduar jeta juaj
Qoftë lëvduar , vdekja!

1996.

Fillim vere.

Shuhet pasditja e bukur
Në apartamentin komod
Brenda muresh dhe qelqesh
Kafaz modern.

Troftat lodrojnë në lumë
Retë luajnë me avionet e linjës
Dhia e egër po kthehet në shpellë
Ujku ka nisur sokëllimën.

Dashuria e djegur s’bëhet më
Të puthurat bien erë blozë
Shpirti, një grumbull hiri
Ku gacat, kurrë s’ndizen zjarr.

Por nesër, lind prapë ditë e re
E bërë nga zoti për njeriun e lirë
I burgosuri qiellin e kujton kurth
Dhe nuk e kupton hapësirën.

Shuhet pasditja e bukur
Në apartamentin komod
Një fillim vere që nuk vjen më
S’ka më kthim të asaj që shkoi…

1996.

Letrat që digjen.

Të zverdhura si gjethe
Letra dashurie
Ferrparajsa ime
Peng i kujtimit.

Digjeshin ngadalë
Duke kërcitur
Sikur brinjët e mia
Kur therin dimrit.

Ashtu ngadalë
Pa flake të dukshme
Digjeshin vetë
Dhe digjnin.
Tani i iki zjarrit
Zjarrit të madh në vatër
Nga frika ime
Të mos shkel hirin…

1999.

Hiri.

Endrra ime e hershme
Zjarri që s’di për fikje
Pengu im i vonë
Fikja e hershme
Hiri që mbetet
Kurrë nuk tretet…

Shi.

Kullon mbi mua
Rrjedh vetes time
Ndihem veç lot
Ndihem veç mall
Ndihem i shuar
Pa eshtra, pa muskuj
Lëndë pa formë
Po i kthehem tokës
Molekul dhimbje
Pjesë e turbullt e saj.

Po shiu, s’ka faj!...

1 korrik 2001.

Fryma.

Çdo mëngjes, po eci më ngadalë
Çdo mesditë, po më merret ngapak fryma
Çdo mbrëmje, më herët i afrohem shtratit tim
Çdo mesnatë , po ndihem më i vetmuar…

Eshtë fundprill, është fillim maj
Por nuk qaj…

Asgjë me vete

Asgjë me vete s’ke me marrë
Kur të shkosh nga kjo botë
Përveç dashurisë shumëzuar në kujtime
Që përbën shpirtin tënd
Më tha së fundi në ndarje
e pangopur me dashurinë që i kisha dhënë.

Netve ngujohem në qiellin mbi krye
Ku një yll ndizet e shuhet pareshtur
Përmbi hënë…
S’ka më kohë.

Tani s’ka më kohë për mëkat
Në qoftë ky veprim mëkat
Kur unë lidhem i tëri pas teje
O zot, ato vijat paralele të buzëve tua
Hekurudha e vetme për në parajsë?!

Tani s’ka më kohë për mëkat
Në qoftë ky veprim marri
O zot , ata sytë e tu, shpella pafund
Hone ku rashë papritur një ditë
Por, kurrë nuk mund të dal perseri?!

Tani s’ka më kohë për mëkat
A është vertet mëkat, apo diçka tjetër
O zot, tip o ikën papritur prej meje
Po kush pas teje, kush pas teje mbetet?!

2008

Kuajt.

Ma kanë zënë hisen e hënës duke fjetur në këmbë
Në ag’ dielli lind copëtuar pas veshëve të tyre
Dhe yjet e fundit rrëzohen në jelet e lagta…

Qentë.

Qentë sonte e qajnë hënën skaj mali
Era pastaj e mbulon me re të zeza
Vdes e dashura e tyre ulërimash…

Qyqja.

Në muzg mbeti veç ajo me ku ku të mekura
Dhe hëna e ngrirë si drapër i ndryshkur
Që s’ja priste dot kokën …

Mesnatë.

Dhi e egër piu ujë dhe rrëzoi gurë në hone
Mëngjesi mban frymën dhe gjurmën e saj
Por kurrë s’munda t’ja shoh sytë…

Qirinjtë.

Sa shpesh digjen netve tona të gjata si kujtime
Në pjatën e madhe të natës shuhet shpirti
I dashurive të dyllta…

Ora.

Ndalet ora e murit papritur, lavjerrësi bie
Veç qelqi që thyhet pastaj, kris një çast
Koha vdes si zemër…

Lulzim Logu
Lulzim Logu ka lindur në B. Curri, në vitin 1960, shkollën e mesme e ka kryer në vëndlindje, më pas është diplomuar për biologji, në vitin 1984.
Me shkrime publicistike, cikle me poezi për fëmijë dhe të rritur, me prozë dhe kritike letrare ka filluar të merret herët, ndërkohë që ka botuar këta libra:

1. Kohën e ëngjëllit - Poezi, 1999, Tiranë
2. Hiri - Poezi, 2002, Tiranë
3. Pinoku I qytetit magjik- Poezi, 2002, Tiranë
4. Tropoja, enciklopedia e vogël, 2008, Tiranë
5. Akoma hiri im - Poezi, 2009, Prishtinë
6. Kujtimet e ujqërve gri - tregime, 2009, Tiranë

Për një kohë të gjatë ka drejtuar Lidhjen e Shkrimtarëve, dega Tropojë, Klubin Letrar: " Tropoja", aktualisht drejton Shoqatën e Shkrimtarëve të Tropojës, është anëtar i Lidhjes së Poetëve Nderkombëtarë të Globit, W.P.S, është botuar në gjuhen angleze dhe ruse, në disa cikle poetikë.
Jeton dhe punon në B. Curri.

Lul,te uroj suksese i dashur mik i mire. Poezi te mrekullueshme dhe me ndjenje.
Perzmersisht,Gjoni