Alma Papamihali

Heej, heeeej!

Ku ka këmbë që mbi ty shtrihet,
Fjalë të mprehtë, që të godasë,
...Vdes çdo gojë pa të sharë ende,
A guxoftë “poshtë të thërrasë”.

Kush rrëfen dot para gjakut,
Zemrës, rrahjet kush ja ndal,
Mos provo t´ja marrësh qiellit,
Për flamur, shqiptari s´fal!

Kushdo qofsh ore i mjerë,
Ngado ardhsh, apo zvarritesh
Vetëkryqëzohu me zinxhirë,
I pavlerë, çfarëdo të hiqesh!

Kush guxon më lart se ti,
Krahë shqiponje në çdo jetë,
Shqiptari të qofshim falë
Në flamur - bekimi vetë!

Mos harro

Kur të ndjesh hapa të shpeshtë
që lëkundin tokën vetë,
mos kujto se hijet vdesin,
do të vi dhe në s'më pret.

Se për fjalë dhe për besë
kohë më parë është mbajtur burri,
ja që kohët kanë ndryshuar,
kur qan gruaja, zbutet guri!

Pritna o vendlindje!

Pritmë ti pritmë, unë s´kam për të vdekur,
As si e mbytur dhe as si e huaj,
Rrënjosur s´do mbetem, lulëkuqe e zbehur,
As peshë-lehta, këtij dheu harruar...

Kujtimet e tua pelerinë s´do jenë
Dhe nëse acari gurin mund ta ngrijë
Pritmë ti pritmë, unë s´kam për të vdekur,
Asnjë lule e huaj, trupit s´do më mbijë!

Do jesh ti ajo, që s´do t´ma lexosh mallin,
Kjo gjuhë perëndie, këdo do mbajë gjallë,
Pritna o vëndlindje, askush s´ka për të vdekur,
Kushdo që të ka lënë, ta ka dhënë fjalë´!