Lule ajri-hasije kryeziu

Letra e shqyer


Ulur përballë murit

Gris letrën

Zarfin le përmbi

Duke kërcitur dhëmbët

Emblema e letrës rri varur

Në duart që po dridhen

Ritmi i çrregulluar i frymëmarrjes

Nga egoja në superego humb

Postieri shikon me habi

Në korsi të mbyllur rri

Shpërthen sajesë memece

Nga pjerrësi labirinthi

Përfundimi


Dallgë e valë

Mbi njeri

Në breg

Ishte ulur

Fillimi

Priste

Llogaria


Në vend të kafesë

Një gotë ujë porosita


Kur mora llogarinë

Nga çmimi i lartë

Uji në fyt më mbeti

Naiviteti


Në ditën e vogël

Paqartësi e madhe

E nesërmja

Do të jetë e thinjur

Para kohe

Thinjësi


Pas perde zalisja stërkëmbth

Thyhen ndjenjat nga vetëtima

Kur prapa mbyllet dera

Bredh mendja në marrëzi

Dufi i shpirtit në shi rri

Me inat mbyllet dhe dremitet

Për të parë finalen

Mban dietë egoizmi

Nga thinjësia

Nuk ka mund të identifikojë

Kush ka mbetur

E kush ka ikur

Zjarri mistik


Kurmi i furtunës venitur në vetëtimë

Zjarrmon përdalur

Prishë urtësinë në rrugëtim

Shpirtit i digjet ndjenja e trëndafiltë

Kur bluan të gjitha medikamentet

Zgjatet dora e shpirtit

Zjarret numërova

Piremanët në mënyrë cinike

Përvetësojnë përgjumshmërinë

Me vogëlimë shpirtërore

Të ekuilibruar dirigjojnë

Një qiell një diell

Nuk i ngroh të gjithë njësoj

Lëkundje


Pema shkundet

Pa u vërejtur nga askush

Degët këputen nga lëkundja

Trungu plak

Asnjëherë nuk lëvizë

Dështimi


Herë kthehesha

Herë ndalesha

Shekujt shtangeshin

Në të njëjtin vend

Sa herë ecja

Dështoja

Sa herë fjeta

Më gjykoi vdekja

Dorë universi


Çka më duhet këmisha

Prej gjetheve

Kur gjellën ma zjenë

Epilepsia

Nën degë molla e rënë

Para kohe

E papjekur po kalbet

Me dorën time prej universi

Kam drejtuar trupin e lodhur

Në mes të një loje

Më shfaqet Eva

Nuk më kujtohet

Frymëmarrja e saj

Prej gruaje

A më kishte prekur

a kishte lënë pushtetin Adamit

Ose dridhej para kohe

Kur i thanë se prej trupit të saj

Prej çdo pushteti

Do të kërkohet autopsi

Ndoshta Adami do të hidhërohet


Pak para lutjes

Shikoj hijen se si derdhet

Nga trupi

Hëna më dëftohet

Liria po ecën

Prej një reje në tjetrën

Thonë se ka pushuar te Guri i Madh

Në burim ka pirë ujë

Dhe prapë ka shkuar

Te Molla e Kuqe më ka shikuar

Kur kam zgjatur dorën

Më ka thënë se nuk e di

A do të përqafohemi

Hëna më ka pëshpëritur

Eva po digjet

Në pritje

Në lojën e Universit

Eva shtrenjtë e ka paguar mollën

Në rrugën e gjatë

Kam pasur temperaturë

Dhe kam qenë e uritur

Duke ngrënë mollën e një klithme

Sytë e mi prej universi

Po digjen si Eva

Nuk e di se kush është i çmendur

Dhe kush prej kujt i ndjekur

Nëse kërkoj azil

Ndoshta Adami do të hidhërohet

Eva dhe plakja


Shpirti paqtor i Eves

Ishte plakur në pritje

Të fluturimit të Zogut

Nuk më kujtohet

Kishte parë ndonjëherë

Adamin duke ardhur

Trupi i tij prej gjenerali

Sa e sa herë ka urdhëruar

Pushtimin

Ishte lodhur

Nga molla dhe grila e Evës

Cili ishte mashtrimi i radhës

Mbeta në mes tyre

Si të dal nga zjarri

Ndërsa unë ende

Po tretem në kafaz

Loja e kafazit


Nën këmishën e robërisë

Një grua pret

Para dritares së reklamave

Brenda vetes

Herë zgjohet

Herë vdes

Mitet thonë se në njërën

Pjesë të saj

Janë përmbysur

Të gjitha liritë

Në pushtetin e mureve

Kur të hapet porta

E përshëndetjeve

Këmisha e saj vjetrohet

Teatri


Jam më e etur

Se të gjithë ata që i njoh

Dridhem para një gruaje

Që pështyn Teatrin

Nuk jam e huaj


Nëpër qytet shikoj reklamat

Kaloj afër dritares

Njerëzit brenda darkojnë

Nuk jam e uritur

Ndonëse nuk kam ngrënë

Ngopem me aromë gjellërash

Si një e huaj në kalim

Zjarrmon lakuriqe ëndrra

Syri mbetet larg

Libri i ngushëllimeve


Në fund të rrugës

Është hapur libri i ngushëllimeve

Miqtë e mi u nënshkruan

U nënshkruan të gjithë njerëzit

Që e panë

Duke bartur shpresën

Si ajrin e heshtur

Shi i egër


Më le të qetë

Vetminë time ta ruaj

Si një rojtar besnik

Ti ende kërkon

Në mënyrë të egër

Dhe dita ditës më dukesh i tillë

Kur në mua pikturon engjëllushen

Nën akullin tim

Etja moliset

Asnjë formë

Nuk më pëlqen

As fjalët që digjen në syrin tënd

Unë kam parë etjen tënde

Por nuk e di

Pse s’të lagë shiu im i egër

Mes antonimit


Jemi ulur pranë një tavoline

Të heshtur rrimë

Kemi porositur dy pije të ftohta

Ta shuajmë etjen tonë


Kamarieri bie dy kafe të nxehta

Ne edhe më tutje heshtim

Baraspesha


Gruaja është e lindur

Në ditën e shërbëtorëve

Tabaku në duart e saj të qara

Ruan baraspeshën për shpifje

Burri pi kafenë e mëngjesit

Me gotën e ujit plot

E ku ta di unë sa është e rëndësishme

Të tregohet diçka

Asaj i duhet edhe buzëqeshja

Të arrihet baraspesha

Vajza e trëndafili


Në rrugë takova vajzën

Nga dora trëndafili i ra

Kalimtari pa e hetuar

E shkeli

Unë e vajza

Për një çast

Shputës i dhamë rast

Vesi


Përbrenda vetes shkëputem

Me gjilpërë qep lëkurën

Që e tëra të mbes

Një ditë nga kllapat kur të ikë

E tëra do të jem

Por me ves

Dinjiteti


Thyeje pasqyrën

Mesditën mos e vërtit pranë meje

Nën çadrën e kuqe të tejdukshme

Mos u çmend para gjyqit

Mos u përul pranë jetës së ngratë

Digje gjymtyrën e thatë

Të trungut tënd të njomë

Mos e zbulo zbraztinë e qypit

Gota e zbrazët


Pi verën

Lë pak

Në fund të gotës

Bie rreze e hënës

Pasqyrohet

Pi edhe pak verë

Të mbetur

Dhembja e njëtrajtshme

Zbrazet

Kanuni digjet


Edhe pak forcë

Më duhet të ngritem

Që të mos veniten mendjet

Po më duhet aq ujë

Sa të lotoj mbi temperaturën

Që po digjet

Në një pikë shiu

Kam hapur rrugë për lagje

Ndërsa në rrudhat e mia prej gruaje

Kanuni digjet

Lule loti


Një flutur në ajër

Shpërndan aromën e saj

Në një lulebore le ngjyrat

Pastaj e djeg bryma

Kur atmosfera ndërron

Parimi i egër përsoset

Në derë të mbyllur

Shkelet lulja prej pluhuri

Unë me lulen pëshpërita

Lulja ende

Nuk e ka parë

Lotin si avullohet

Pa e fshirë mbishkrimin

Me ngjyrë të zezë

Që shkruan çertifikatën e vdekjes