Letërsia shqiptare e Rilindjes Kombëtare

<blockquote> <blockquote>

Hyrje

Letërsia shqiptare e
Rilindjes
Kombëtare lindi dhe u zhvillua si pjesë
e pandarë e lëvizjes politiko-shoqërore
e kulturore për çlirimin e vendit nga
zgjedha e huaj. Kjo lëvizje, që nis nga
mesi i shekullit XIX dhe arrin deri në vitin

1912, quhet Rilindje Kombëtare, prandaj edhe

letërsia e kësaj periudhe quhet letërsi
e Rilindjes Kombëtare. Kjo është kryesisht
një letërsi patriotike me frymë demokratike
e popullore. Tema kryesore e saj ishte
dashuria për
atdheun dhe popullin, evokimi i së kaluarës
heroike dhe lufta për çlirimin kombëtar
e shoqëror.Kushtet historike që përcaktuan zhvillimin
e saj, ishin kryengritjet e vazhdueshme
kundër
pushtuesve osmane, lufta për pavarësi dhe
për ruajtjen e tërësisë tokësore
të vendit nga synimet grabitqare të
imperialisteve
dhe të qarqeve shoviniste fqinje.Letërsia e Rilindjes pati një drejtim
iluminist
e në periudhën e fundit edhe vepra realiste,

por në thelbin e vet ajo ishte një letërsi
romantike. Në veprat më të, mira të
saj u shprehen ideale të larta kombëtare,
malli dhe dashuria e zjarrtë për mëmëdheun,
krenaria për të kaluarën e lavdishme
të popullit shqiptar dhe ëndërra për
ta parë Shqipërinë e lirë, të
pavarur e të lulëzuar. Figura më e shquar e kësaj periudhe është
padyshim, Naim Frashëri, autor i poemës
"Bagëti e Bujqësi„ i "Historisë
së Skënderbeut„ dhe i shumë poezive
të tjera patriotike, lirike e filozofike.
Figura
të tjera të shquara janë Jeromim De
Rada, A.Z.Cajupi, Gavril Dara i Riu, Ndre
Mjeda, Asdreni
etj.Letërsia e Rilindjes shënon një etapë
të re në historinë e letërsisë
shqiptare. Ajo shënon kalimin nga letërsia
me brendi fetare e karakter didaktik, në
letersinë
e re shqiptare, në letërsinë e mirfilltë
artistike, duke hedhur në të njëjtën
kohë edhe bazat e gjuhës sonë letrare
kombëtare.


</blockquote> </blockquote>
<blockquote>
</blockquote>